دسته: شیمی و فرآیند

  • PIP :Process Industry Practices

    PIP :Process Industry Practices

    استاندارد PIP چیست؟

    PIP مخفف عبارت Process Industry Practices (به فارسی: دستورالعملهای صنایع فرآیندی) می باشد که استانداردها و الزامات فنی برای واحدهای فرآیند و یوتیلیتی مورد نیاز در صنایع شیمیایی، داروسازی و فرآیندهای دیگر را تنظیم و منتشر می کند.

    آشنایی با استانداردهای PIP

    دانلود استانداردهای PIP

    سوالات متداول

    استاندارد PIP چیست

    استانداردهای PIP مجموعه ای بالغ بر بیش از 600 آیتم استاندارد است که دستورالعملهای رشته های مهندسی سیویل، مکانیکال، پایپینگ، P&ID ، ابزاردقیق، معماری، پوشش و عایق، کنترل فرآیند و پروسس، را در بر میگیرد.

    هر استاندارد PIP با یک کد مشخص میشود که شامل حروف انگلیسی در ابتدا و حروف عددی در انتهای نام می باشد. (مثال: CVC01016)

    حروف ابتدای نام استاندارد، نشان دهنده موضوع و رشته فنی مهندسی است که این رشته ها با حروف اولیه مرتبط به شرح زیر دسته بندی شده اند:

    • AR :  (معماری یا Architectural)
    • CV :سیویل یا Civil
    • CT : عایق، پوشش و نسوزها ، Coating ,Insulation, Refractory
    • EL : الکتریکال ، Electrical
    • RE : مکانیکال و ماشین ها، Machinery
    • PI : آیتمهای مربوط به نقشه های P&ID
    • PN : پایپینگ و لوله کشی صنعتی
    • PC : کنترل فرآیند ، Process Control
    • ST : استراکچر فلزی ، یا Structural
    • VE : مخازن ، Vessels از قبیل مخازن تحت فشار و غیره.
  • نانو امولسیون چیست؟

    نانو امولسیون چیست؟

    نانو امولسیون ها، امولسیونهای بسیار ریزشده یا امولسیونهای زیرمیکرون هستند که اندازه ذرات آنها 50 تا 1000 نانومتر است و با توجه به ساختار و ویژگیهای منحصر به فرد خود کاربردهای زیادی دارند. (امولسیون سامانه ای ناهمگن و متشکل از دو مایع غیرقابل امتزاج است که یکی از آن ها در دیگری به صورت قطره هایی پراکنده شده است.)

    نانوامولسیونها یک سیستم با پایداری ترمودینامیکی و سینتیکی و یک ایزوتروپ نوری هستند. به علت اندازه ویژه ای که دارند با چشم غیرمسلح به صورت شفاف و یا نیمه شفاف دیده می شوند و همچنین در مقابل رسوب شدن و خامه ای شدن پایداری و مقاومت لازم را دارند.
    این خصوصیات، نانوامولسیون ها را جهت مطالعات بنیادی و کاربردی (شیمیایی، دارویی، بهداشتی و دیگر حوزه ها) بسیار مناسب نموده است.
    نانوامولسیون ها در مقایسه با امولسیون های معمولی مزیت هایی را برای کاربرد در بسیاری از صنایع ایجاد کرده است. به عبارت دیگر نانوامولسیون ها امولسیون های حقیقی با قطراتی با اندازه بی نهایت کوچک هستند.

    نانو امولسیون را می توان یک دیسپرژن (محلول) شفاف، مایع و دارای خواص فیزیکی یکنواخت (isotropic) شامل آب، روغن و سورفکتانت هایی دانست که از نظر ترمودینامیک پایدار هستند.

    نانوامولسیون ها می توانند با پخش (disperse) روغن (O) در یک محلول سورفکتانت آبی (W) و سپس افزودن مقدار کافی از یک ترکیب چهارم، به طور عمومی با یک الکل با زنجیره کوتاه (بوتانول، پنتانول یا هگزانول) ترکیب شوند تا یک سیستم شفاف بسازند.
    نانوامولسیون ها بسیار تمیز هستند و دوام بالایی دارند.سامانه های غیرتعادلی هستند که به صورت خودبه خودی تشکیل نمی شوند. بنابراین اعمال نوعی انرژی حاصل از تجهیزات مکانیکی یا انرژی شیمیایی حاصل از اجزا و ترکیبات، برای تشکیل آن ها مورد نیاز است

    محلول نانو امولسیون W/O این امکان را می دهد که در یک فاز روغنی یک محیط آبی ایجاد شود. به این ترتیب ذرات محلول در آب را در داخل یک روغن محلول کرده ایم.
    چنین اتفاقی در محلول O/W نیز می تواند برای مولکول های آبگریز اتفاق بیفتد. مزیت این امر امکان استفاده از داروهایی است که بیشترشان آب گریز هستند.

    نانوامولسیون ها می توانند محلول آب در روغن یا روغن در آب باشند. این به خصوصیات روغن و سورفکتانت استفاده شده و فشردگی هندسی سر قطبی و دم هیدروکربنی مولکولهای سورفکتانت بستگی دارد.
    در مقایسه با امولسیون های معمول، مزیت نانوامولسیون ها این است که داروهای غیر محلول در آب را با تشکیل قطرات کوچکی در ابعاد نانومتر که از نظر ترمودینامیکی پایدارند و از یکدیگر جدا نگه داشته می شوند، در خود حل می کنند.
    بیشتر نانوامولسیون ها شامل زنجیره های کوتاه الکلی هستند و این امر آنها را برای اهداف دارویی نامناسب می کند. بنابراین نانوامولسیون های بدون الکل در اهداف دارویی مناسب تر هستند.

    روش های تولید نانو امولسیون :

    نانو امولسیونها سامانه های غیرتعادلی هستند که به صورت خودبه خودی تشکیل نمی شوند. بنابراین اعمال نوعی انرژی حاصل از تجهیزات مکانیکی یا انرژی شیمیایی حاصل از اجزا و ترکیبات، برای تشکیل آن ها مورد نیاز است.
    در ضمن ویژگی های نانوامولسیون ها نه تنها به تغییرات ترکیبات آنها بلکه به روش تهیه آنها نیز بستگی دارد.

    به طورکلی تولید نانو امولسیون به دو روش ممکن است: امولسیون سازی با انرژی پایین و امولسیون سازی با انرژی بالا.
    در روش اول نانو امولسیون ها در نتیجه انتقال های فازی ایجادشده در طی فرایند امولسیون سازی که عموما در دمای ثابت و تغییر ساختار یا در ساختار ثابت و تغییر دما اتفاق می افتند به دست می آیند.
    امولسیون سازی غشایی، خودبه خودی، جانشین سازی حلال، معکوس شدن امولسیون و معکوس شدن فاز از جمله روش های مرسوم برای تولید نانوامولسیون ها با انرژی پایین که به رغم مزیت های فراوان دارای محدودیت هایی از جمله نیاز به مقدار زیاد مواد فعال سطحی (سورفاکتانت) و لزوم انتخاب دقیق مواد فعال سطحی و کوسورفاکتانت هستند.

    اما روش دوم به دلیل کنترل توزیع اندازه قطرات امولسیون و قابلیت تولید امولسیون هایی مناسب و با تنوع زیاد، قابلیت کاربرد صنعتی بیشتری دارد و تهیه نانوامولسیون ها به روش امولسیون سازی با انرژی بالا با استفاده از تجهیزات مکانیکی از جمله آسیاب های کلوئیدی، همگن سازهای با سرعت یا فشار بالا، و همگن سازهای فراصوت ممکن است.
    در این میان همگن سازهای فراصوت کارایی بالایی برای کاهش اندازه قطرات و دستیابی به پایداری بیشتر نانوامولسیون دارند.

  • تولید بنزین ، مکانیسم و انواع روشهای تولید

    تولید بنزین ، مکانیسم و انواع روشهای تولید

    مقاله آشنایی کلی با بنزین و انواع روشهای تولید

    تولید بنزین ،بنزین یکی از مهمترین مشتقات نفتی است که طی مکانیسم هایی در پالایشگاه از نفت خام بدست می آید.
    بنزین از روشهای مختلفی تولید می شود که می توان آنها را به دو دسته کلی فیزیکی و شیمیایی تقسیم کرد.
    روشهای فیزیکی برمبنای جداسازی ترکیبات مختلف نفت خام از یکدیگر و تولید انواع برشها هیدروکربنی می باشد، اما روشهای شیمیایی از طریق انجام واکنشهای شیمیایی روی برخی ترکیبات هیدروکربنی سنگین و یا سبک و تبدیل آنها به  محصولات مورد نظر انجام می گیرد.

    روشهای فیزیکی تولید بنزین:

    در واقع تولید فیزیکی بنزین از طریق جداسازی برشهای مختلف نفت از یکدیگر، تنها از یک روش انجام می پذیرد و آن نیز روش تقطیر اتمسفری در پالایشگاه می باشد. می توان تقطیر اتمسفری را نخستین گام پالایش نفت خام در یک پالایشگاه دانست (شکل زیر ).

    روش فیزیکی تولید بنزین

    روشهای شیمیایی تولید بنزین:

    1- کراکینگ کاتالیزی

    کراکینگ کاتالیستی مهمترین و رایجترین فرآیند پالایشگاهی برای تبدیل نفت خام های سنگین به مواد پر ارزشتری مانند بنزین و محصولات سبکتر است.
    در آغاز، کراکینگ به کمک گرما انجام می شد ولی فرآیند کاتالیستی بدلیل تولید مقدار بیشتر بنزین با عدد اکتان بالاتر و مقدار کمتری نفت کوره ی سنگین و گازهای سبک، تقریبا به طور کامل جایگزین کراکینگ گرمایی شده است.
    گازهای سبکی که در کراکینگ کاتالیستی تولید می شوند، در مقایسه با کراکینگ گرمایی محتوی اولفینهای بیشتری هستند.

    2- هیدروکراکینگ کاتالیستی

    در پالایشگاه های امروزی، کراکینگ کاتالیستی و هیدروکراکینگ به صورت گروهی کار می کنند.
    در کراکینگ کاتالیستی از نفت گازهای اتمسفری و خلاء که پارافینی هستند و آسانتر شکسته می شوند به عنوان خوراک استفاده می شود در حالی که خوراک هیدروکراکینگ، گازوئیل سنگین حلقوی و VGO که آروماتیکی ترند و نیز فرآورده های تقطیری حاصله از واحد کک سازی می باشند.
    این جریانها بسیار نسوز بوده و در مقابل کراکینگ کاتالیستی مقاوم اند در حالی که فشارهای بالاتر و اتمسفر هیدروژن هیدروکراکینگ، باعث بهبود کراکینگ آنها می شود.
    کاتالیستهای زئولیتی جدید برای کراکینگ به اصلاح بهره ی تولید بنزین و اکتانها از واحدهای کراکینگ کاتالیستی و نیز کاهش منابع حلقوی و تولید گاز کمک می کنند.
    نفتهای حلقوی که از عملیات کراکینگ با کاتالیستهای زئولیتی به دست می آیند، به شدت آروماتیکی می باشند و برای سوختن نا مناسب هستند، بنابراین خوراکهای بسیار خوبی برای واحد هیدروکراکینگ محسوب می شوند.

    3- آلکیلاسیون

    فرآورده اصلی آلکیلاسیون طبق واکنش زیر براساس ایزوبوتان و بوتن ها، آلکیلات است که نوعی ترکیب پارافینی شاخه دار 8 کربنه می باشد و دارای عدد اکتان بالایی است:

    C4H8+i-C4H10→C8H18

    ایزومرهای ایزواکتانهای شاخه دار مثل دی متیل هگزان ها (DMH) و بخصوص تری متیل پنتانها (TMP) مطلوبترین محصولات این واکنش می باشند که تقریبا دارای عدد اکتان بالایی (95-100) می باشند.

    تولید بنزین ، فرآیند آلکیلاسیون
    تولید بنزین ، فرآیند آلکیلاسیون

    در پست های بعد، به توضیح انواع روشها خواهیم پرداخت.

  • تولید فولاد و انواع روشهای تولید و کاربردها

    تولید فولاد و انواع روشهای تولید و کاربردها

    مقاله آشنایی کلی با مکانیسم های کلی تولید فولاد در صنعت

    تولید فولاد : مقدمه:
    محصول کوره ذوب آهن ، چدن است که معمولا دارای ناخالصی کربن و مقادیر جزئی ناخالصی‌های دیگر است که به نوع سنگ معدن و ناخالصی‌های همراه آن و همچنین به چگونگی کار کوره بلند ذوب آهن بستگی دارد.
    از آنجایی که مصرف عمده آهن در صنعت بصورت فولاد است، از این رو ، باید به روش مناسب چدن را به فولاد تبدیل کرد که در این عمل ناخالصی‌های کربن و دیگر ناخالصی‌ها به مقدار ممکن کاهش ‌یابند.

    روشهای تهیه فولاد

    روش بسمه:

    در این روش ناخالصی‌های موجود در چدن مذاب را به کمک سوزاندن در اکسیژن کاهش داده و آن را به فولاد تبدیل می‌کنند. پوشش جدار داخلی کوره بسمه از سیلیس یا اکسید منیزیم و گنجایش آن در حدود 15 تن است.
    نحوه کار کوره به این ترتیب است که جریانی از هوا را به داخل چدن مذاب هدایت می‌کنند، تا ناخالصی‌های کربن و گوگرد به صورت گازهای SO2 و CO2 از محیط خارج شود و ناخالصی‌های فسفر و سیلیس موجود در چدن مذاب در واکنش با اکسیژن موجود در هوا به صورت اکسیدهای غیر فرار P4O10) و (SiO2 جذب جدارهای داخلی کوره شوند و به ترکیبات زودگداز Mg3(PO4)2 و MgSiO3 تبدیل و سپس به صورت سرباره خارج شوند.
    سرعت عمل این روش زیاد است، به همین دلیل کنترل مقدار اکسیژن مورد نیاز برای حذف دلخواه ناخالصی‌های چدن غیرممکن است و در نتیجه فولاد با کیفیت مطلوب و دلخواه را نمی‌توان به این روش بدست آورد.

    روش کوره باز (یا روش مارتن) : در این روش برای جدا کردن ناخالصی‌های موجود در چدن ، از اکسیژن موجود در زنگ آهن یا اکسید آهن به جای اکسیژن موجود در هوا در روش بسمه (به منظور سوزاندن ناخالصی‌هایی مانند کربن ، گوگرد و غیره) استفاده می‌شود.
    برای این منظور از کوره باز استفاده می‌شود که پوشش جدار داخلی آن ازMgOوCaOتشکیل شده است و گنجایش آن نیز بین 50 تا 150 تن چدن مذاب است.
    حرارت لازم برای گرم کردن کوره از گازهای خروجی کوره و یا مواد نفتی تأمین می‌شود. برای تکمیل عمل اکسیداسیون ، هوای گرم نیز به چدن مذاب دمیده می‌شود. زمان عملکرد این کوره طولانی‌تر از روش بسمه است.
    از این نظر می‌توان با دقت بیشتری عمل حذف ناخالصی‌ها را کنترل کرد و در نتیجه محصول مرغوب‌تری به دست آورد.

    روش الکتریکی  : از این روش در تهیه فولادهای ویژه‌ای که برای مصارف علمی ‌و صنعتی بسیار دقیق لازم است، استفاده می‌شود که در کوره الکتریکی با الکترودهای گرافیت صورت می‌گیرد.
    از ویژگی‌های این روش این است که احتیاج به ماده سوختنی و اکسیژن ندارد و دما را می‌توان نسبت به دو روش قبلی ، بالاتر برد.
    این روش برای تصفیه مجدد فولادی که از روش بسمه و یا روش کوره باز بدست آمده است، به منظور تبدیل آن به محصول مرغوبتر ، بکار می‌رود.
    برای این کار مقدار محاسبه شده‌ای از زنگ آهن را به فولاد به دست آمده از روشهای دیگر ، در کوره الکتریکی اضافه کرده و حرارت می‌دهند.
    در این روش ، برای جذب و حذف گوگرد موجود در فولاد مقدار محاسبه شده‌ای اکسید کلسیم و برای جذب اکسیژن محلول در فولاد مقدار محاسبه شده‌ای آلیاژ فروسیلیسیم (آلیاژ آهن و سیلیسیم) اضافه می‌کنند.

    انواع فولاد و کاربرد آنها

    از نظر محتوای کربن ، فولاد به سه نوع تقسیم می‌شود:

    فولاد نرم : این نوع فولاد کمتر از 2/0 درصد کربن دارد و بیشتر در تهیه پیچ و مهره ، سیم خاردار و چرخ دنده ساعت و … بکار می‌رود.
    فولاد متوسط : این فولاد بین 2/0تا 6/0 درصد کربن دارد و برای تهیه ریل و راه آهن و مصالح ساختمانی مانند تیرآهن مصرف می‌شود.
    فولاد سخت : فولاد سخت بین 6/0 تا 6/1 درصد کربن دارد که قابل آب دادن است و برای تهیه فنرهای فولادی ، تیر ، وسایل جراحی ، مته و … بکار می‌رود.

    صطلاح فولاد (Steel) برای آلیاژهای آهن که تا حدود 1،5 درصد کربن دارند و غالبا با فلزهای دیگر همراهند، بکار می‌رود. خواص فولاد به درصد کربن موجود در آن ، عملیات حرارتی انجام شده بر روی آن و فلزهای آلیاژ دهنده موجود در آن بستگی دارد.

    کاربرد انواع مختلف فولاد

    از فولادی که تا 0.2 درصد کربن دارد، برای ساختن سیم ، لوله و ورق فولاد استفاده می‌شود. فولاد متوسط 0.2 تا 0.6 درصد کربن دارد و آن را برای ساختن ریل ، دیگ بخار و قطعات ساختمانی بکار می‌برند. فولادی که 0.6 تا 1.5 درصد کربن دارد، سخت است و از آن برای ساختن ابزارآلات ، فنر و کارد و چنگال استفاده می‌شود.

    ناخالصی‌های آهن و تولید فولاد

    آهنی که از کوره بلند خارج می‌شود، چدن نامیده می‌شود که دارای مقادیری کربن ، گوگرد ، فسفر ، سیلیسیم ، منگنز و ناخالصی‌های دیگر است. در تولید فولاد دو هدف دنبال می‌شود:

    1- سوزاندن ناخالصی‌های چدن

    2- افزودن مقادیر معین از مواد آلیاژ دهنده به آهن

    منگنز ، فسفر و سیلیسیم در چدن مذاب توسط هوا یا اکسیژن به اکسید تبدیل می‌شوند و با کمک ذوب مناسبی ترکیب شده ، به صورت سرباره خارج می‌شوند. گوگرد به صورت سولفید وارد سرباره می‌شود و کربن هم می‌سوزد و مونوکسید کربن (CO) یا دی‌اکسید کربن (CO2) در می‌آید. چنانچه ناخالصی اصلی منگنز باشد، یک کمک ذوب اسیدی که معمولا دی‌اکسید سیلسیم (SiO2) است، بکار می‌برند:

    MnO + SiO2 ——-> MnSiO3

    و چنانچه ناخالصی اصلی سیلسیم یا فسفر باشد (و معمولا چنین است)، یک کمک ذوب بازی که معمولا اکسید منیزیم (MgO) یا اکسید کلسیم (CaO) است، اضافه می‌کنند:

    (MgO + SiO2 ——-> MgSiO2

    6MgO + P4O10 ——-> 2Mg3(PO4)2

    کوره تولید فولاد و جدا کردن ناخالصی‌ها

    معمولا جداره داخلی کوره‌ای را که برای تولید فولاد بکار می‌رود، توسط آجرهایی که از ماده کمک ذوب ساخته شده‌اند، می‌پوشانند. این پوششی مقداری از اکسیدهایی را که باید خارج شوند، به خود جذب می‌کند. برای جدا کردن ناخالصی‌ها، معمولا از روش کوره باز استفاده می‌کنند. این کوره یک ظرف بشقاب مانند دارد که در آن 100 تا 200 تن آهن مذاب جای می‌گیرد.

    بالای این ظرف ، یک سقف مقعر قرار دارد که گرما را روی سطح فلز مذاب منعکس می‌کند. جریان شدیدی از اکسیژن را از روی فلز مذاب عبور می‌دهند تا ناخالصی‌های موجود در آن بسوزند. در این روش ناخالصیها در اثر انتقال گرما در مایع و عمل پخش به سطح مایع می‌آیند و عمل تصفیه چند ساعت طول می‌کشد، البته مقداری از آهن ، اکسید می‌شود که آن را جمع‌آوری کرده، به کوره بلند باز می‌گردانند.

    روش دیگر جدا کردن ناخالصی‌ها از آهن

    در روش دیگری که از همین اصول شیمیایی برای جدا کردن ناخالصی‌ها از آهن استفاده می‌شود، آهن مذاب را همراه آهن قراضه و کمک ذوب در کوره‌ای بشکه مانند که گنجایش 300 تن بار را دارد، می‌ریزند. جریان شدیدی از اکسیژن خالص را با سرعت مافوق صوت بر سطح فلز مذاب هدایت می‌کنند و با کج کردن و چرخاندن بشکه ، همواره سطح تازه‌ای از فلز مذاب را در معرض اکسیژن قرار می‌دهند.

    اکسایش ناخالصی‌ها بسیار سریع صورت می‌گیرد و وقتی محصولات گازی مانند CO2 رها می‌شوند، توده مذاب را به هم می‌زنند، بطوری که آهن ته ظرف ، رو می‌آید. دمای توده مذاب ، بی آنکه از گرمای خارجی استفاده شود، تقریبا به دمای جوش آهن می‌رسد و در چنین دمایی ، واکنشها فوق‌العاده سریع بوده ، تمامی‌ این فرایند ، در مدت یک ساعت یا کمتر کامل می‌شود و معمولا محصولی یکنواخت و دارای کیفیت خوب بدست می‌آید.

    تبدیل آهن به فولاد

    آهن مذاب تصفیه شده را با افزودن مقدار معین کربن و فلزهای آلیاژ دهنده مثل وانادیم ، کروم ، تیتانیم ، منگنز و نیکل به فولاد تبدیل می‌کنند. فولادهای ویژه ممکن است مولیبدن ، تنگستن یا فلزهای دیگر داشته باشند. این نوع فولادها برای مصارف خاصی مورد استفاده قرار می‌گیرند. در دمای زیاد ، آهن و کربن با یکدیگر متحد شده، کربید آهن (Fe3C) به نام «سمانتیت» تشکیل می‌دهند. این واکنش ، برگشت‌پذیر و گرماگیر است:

    Fe3C <——-گرما + 3Fe + C

    هرگاه فولادی که دارای سمانتیت است، به کندی سرد شود، تعادل فوق به سمت تشکیل آهن و کربن ، جابجا شده ، کربن به صورت پولکهای گرافیت جدا می‌شود و به فلز ، رنگ خاکستری می‌دهد. برعکس ، اگر فولاد به سرعت سرد شود، کربن عمدتا به شکل سمانتیت که رنگ روشنی دارد، باقی می‌ماند. تجزیه سمانتیت در دمای معمولی به اندازه‌ای کند است که عملا انجام نمی‌گیرد.

    فولادی که دارای سمانتیت است، از فولادی که دارای گرافیت است، سخت‌تر و خیلی شکننده‌تر است. در هر یک از این دو نوع فولاد ، مقدار کربن را می‌توان در محدوده نسبتا وسیعی تنظیم کرد. همچنین ، می‌توان مقدار کل کربن را در قسمتهای مختلف یک قطعه فولاد تغییر داد و خواص آن را بهتر کرد. مثلا بلبرینگ از فولاد متوسط ساخته شده است تا سختی و استحکام داشته باشد و لیکن سطح آن را در بستری از کربن حرارت می‌دهند تا لایه نازکی از سمانتیت روی آن تشکیل گردد و بر سختی آن افزوده شود.

  • آشنایی با فرآیند پالایش گاز فاز 9 و 10 پارس جنوبی عسلویه

    آشنایی با فرآیند پالایش گاز فاز 9 و 10 پارس جنوبی عسلویه

       توضیح و خلاصه ای اجمالی بر عملیات پالایش گاز فاز 9 و 10 پارس جنوبی

    پس از استحصال گاز از چاههای فاز 9 و 10 و یا به اصطلاح Gas extraction که از هر چاه به طور جداگانه برای فاز 9 (From SPD11 Platform) با یک خط line 32 اینچ ازoffshore facility به onshore facility انتقال داده می شود که بنابراین تجهیزات و واحدهای داخل پالایشگاه به onshore معروف و چاهها و همچنین platform های موجود و همچنین یونیت های سرچهای جهت Gas extraction به offshore معروف هستند.

    پس از این مرحله هر دو خط گاز (32 اینچ) وارد unit 100 که به آن Reception facility and HP separators یا در اصطلاح Catcher Slug گفته می شود وارد می شود که در ابتدای این واحد مخلوط گاز،آب،الکل(گلایکول) که (MEG) یا منو اتیلن گلایکول است که در خروجی چاه به خطوط آب و گاز زده شده تا مانع از یخزدگی گاز به دلیل تغییرات فشار ناشی از محیط گردد. بنابراین این مخلوط وارد Scrapper های 100-L-102/202 شده (Raw Gas Scrapper Trop) که مخلوط در این Scrapper ها به حالت پایدارتر از Liquid&Gas می رسد غیر اینکه ضریب پایداری گاز Gas stability و ضریب پایه ای مایع یا liquid stability endonce افزایش یافته و سپس وارد (Slug Catcher)100-X-101/102 می گردد.که در اینجا بعلت استفاده از گراویتی و density ،مایع یا همان (Condensate) از هم جدا شده و گاز ترش و آب جدا شده، بدین صورت که condensate + water + glycol بهCondensate stabilization  (unit 103)  جهت جدا سازی آب و الکل منتقل می شوند.لازم به ذکر است که fractionation این مایع با ارزش شامل محصولات سنگینی از خانواده ic5 ایزو نرمال نپتان به بالا می باشد یعنی سیگلو پپتان و ایزو پپتان و سیگلو هگزان و ایزو هگزان و سیگلو هپتان و ایزو هپتان …. می باشد . بدین ترتیب گاز ترش نیز جهت عملیات شیرین سازی یا ( Sweet Gas ) که از overhead یونیت  100  که همان   Reception facilities بوده ( گاز ترش میباشد C1—C5+ ) که دارای ترکیبات مرکاپتان(CH4-SH) و H2S

    میباشد و به همین دلیل به گاز ترشی معروف است.که شامل متان (CH4)، اتان(C2H6)، پروپان(C3H8)، بوتان(C4H12) و Iso Butane و سیگلو بوتان و کمی C5+ میباشد.که این گاز ترش به یونیت 101Gas treatment جهت شیرین سازی و fractionation یا همان جداسازی گازهای سبک و سنگین از یکدیگر بوده منتقل می گردد ..همچنین آب و الکل نیز از یونیت 103 پس از جدا سازی به یونیت 102MEG regeneration unit یا همان واحد احیاء الکل می رود.پس از جدا سازی و ریکاوری دوباره جهت اضافه شدن الکل به سر چاهها منتقل می گردد.گازترش حاصله از واحد 100 جهت عملیات   Treating و شیرین سازی که بوسیله آمین صورت می گیرد به واحد 101 Gas treating می رود.

    در یونیت 101 گاز وارد K.O Drum Feed Gas شده و پس از عبور از فیلتر 101-F-101 جهت جداسازی ذرات همراه وارد برج جذب Amine Asorber Tower می گردد و در این برج در مجاورت آمین غنی شده که این عملیات به صورت Cunter Current انجام می گیرد و تمامی مرکاپتانها با آمین واکنش داده و گاز را به اصطلاح (Sweet Gas) شیرین می کنند که Bottom آن به نام Acid Gas  جهت Recovery به یونیت 108 (SRP) وOverhead آن به یونیت 104 (Dehydration and mercury guard) .

    در ضمن در این یونیت (101 )  تجهیزات احیاء آمین Amine regeneration نیز جهت احیاء و استفاده مجدد داریم. لازم به ذکر است که هدف از واحد 104 جداسازی آب(Dehydration) از گاز شیرین که خوراک واحد 105 (Ethane recovery) می باشد . هم چنین جدا سازی جیوه به وسیله  Mercury Guard Facilities  که اساس این واحد برای جداسازی جیوه

    (Mercury) از گاز خشک با استفاده از روش (Adsorbtion bed) یا همان جذب سطحی ،جذب بوسیله بستری تالیت جامد که در نهایت این گاز به واحد 105 فرستاده می شود(ERP) .

    Unit 103: stabilization condensate

    همانطور که قبلا” اشاره شد Glycol,Water,Condensate به این واحد رفته از واحد 100-X-101/102 جهت جداسازی میعانات گازی که این مجموعه مایعات واردCondensate Desalter  شده و نمک زدایی می گردد و همچنین آب آن نیز گرفته می شود ،سپس وارد برج 103-K-101 برج Stabilizer  می گردد.در این برج بوسیله گرم کردن این میعانات به پایداری بیشتر یا همان stability بالاتر می رسند،بدین ترتیب که در یک Step محصولات سبکتر از آنان overhead برج جدا شده و سپس محصول سنگین تر برج که همان میعانات گازی می باشد که خروجی این برج پس از عبور از air cooler   وارد Drum condensate degassing  شده و با اضافه شدن به condensate تولید شده حاصل از یونیت 107(NGL Fractionation) که در آن یونیت پس از  stabilization حاصل می گردد و محصول سنگین آن واحد بوده یعنی C5+ نرمال به بالا به این مجموعه اضافه می گردد و نهایتا” به سمت تانکهای143/A/B/C/D هدایت می شود تا پس از انبار جهت صادرات export شوند که خط 5 اینچ condensate جهت صادرات به Jetty منتقل میشود.و پس از اتصال به شبکه Condensate در فازهای 2 و 3 به شبکه جهت فروش و بارگیری به Jetty منتقل می شود.لازم به ذکر است که اگر مایعات به دست آمده از این واحد دارای استاندارد بر اساس Specification نباشند که حداقل مرکاپتان موجودی می باشد به واحد Off Spec یا همان مخزن T-143 ارسال شده و سپس به Burn Pit جهت سوزانده شدن ارسال می گردد.

    Unit 105: Ethan Recovery Paint (ERP)

    در یونیت 105 اتان(C2H6) از دیگر گازهای سنگین که به آن NGL گفته می شود جدا می گردد و برای عملیات تریتینگ به واحد 116 ارسال گردیده که توضیح داده خواهد شد.همچنین در این یونیت(105) متان نیز جدا شده لازم به ذکر است که چهار ترین در هرفاز دو ترین این عملیات را انجام می دهند.که در هر ترین 25% از دو میلیارد فوت مکعب را تریت می کنند.پس بنابراین خروجی 104-R-102 Mercury Guard پس از ورود به یونیت 105 و انجام عملیات treatment و عبور از Flash Drum وارد دی متانیزر 105-C-101 شده و متان آن جدا و (CH4) پس از ورود به یونیت 106 و عبور از فیلترها و کمپرسورها و همچنین air cooler های 106 D-101,201/301/401/501/601 به خط گاز export gas (IGAT) با یک خط 48 اینچ متصل شده به 56 اینچ IGAT و خروجی دی متانیزر 105-C-101 که هیدرو کربن های سنگین IC5 CMCS به بالا بوده به یونیت 107 NGL Fractionation جهت جدا سازی C3,C4,C5+ منتقل می شود.ضمنا” یکی دیگر از محصولات برج   105-C-101دی اتانایزر C2H6 اتان بوده که به یونیت 116 جهت عملیات تریتینگ و جدا سازی CO2 همراه به آن واحد منتقل می شود.

    (توضیح اینکه تمامی MEG منو اتیلن گلایکول هایی که در واحدها استفاده می شود به واحد MEG Regeneration unit 102  رفته که جهت احیاء و استفاده های مجدد regenerate شوند.یعنی دوباره به سر چاهها جهت تزریق مجدد به گاز جهت جلوگیری از یخ زدگی تزریق شود.)

    همانطور که توضیح داده شد خروجی Bottom یونیت 105 و برج   Demetaniser 105-C-101 که هیدرو کربن های سنگین که شامل C3,C4, NC5+ می باشد.که در این یونیت NGL Fractionation صورت می پذیرد.

    C3  Liquid Propane → Sent to unit 114 for further treatment and drying

    C4  Liquid Bhutan → Sent to unit 115  for further treatment and drying

    C5+ Sent to unit 105 for stabilization and condensate product

    این مخلوط فوق وارد برج Depropanhser 107-C-101  می شود که پس از عملیات Fractionation با حرارت در این برج پروپان C3 جدا شده و به واحد 114 جهت Sulfrex زدایی و شیرین سازی پروپان است که هدف و منظور از Sulfrex یعنی حذف ترکیبات مرکاپتان از پروپان می باشند که این سولفور زدایی بوسیله Caustic wash (Naoh) صورت می پذیرد که همزمان این Caustic جهت احیاء به یونیت 113 جهت Regeneration Caustic ارسال شده و بوسیله Oxidation با هوا در مجاورت کاتالیست احیاء و مجددا” در سیستم مورد استفاده قرار می گیرد و Bottom برج 107-C-101 جهت عملیات Fractionation دوم به برج 107-C-102 برج Debutanizer وارد می شود و پس از عملیات حرارتی و C4 , Stripping از overhead خارج و به یونیت 115 جهت Sulfrex سولفور زدایی مشابه  یونیت 114 منتقل شده و   Bottom برج 107-C-102 که همان C5+ می باشد جهت اضافه شدن به Stabilization Condensate به یونیت 103 ، 103-D-106 منتقل می شود.که پس از عملیات Preflash و Desulter به تانکهای 103 جهت صادرات منتقل می شود.

    البته لازم به ذکر است که بوتانی که از یونیت 114 سولفورزدایی می شود جهت عملیات بهبود کیفیت مجددا” با یک خط وارد  Debutanizer شده که عملیات Reflux گفته می شود که باعث استحصال بیشتر بوتان می گردد که خود مبحث جدا و مفصل و مهمی می باشد.

    Unit 108:Sulphur Recovery Plant&TGTU

    Licensor این واحد شرکت lurgi می باشد .در این یونیت که Acid Gas حاصل از یونیت 101 که از شیرین سازی گاز از آمین تولید شده جهت جدا سازی و همچنین removal سولفور درراستای حفظ محیط زیست صورت می گیرد که این Acid Gas شامل (CO2,H2O,SO,H25) می باشد.

    این Acid Gas حاصل با طی مراحل از دستگاههای Acid Gas K.O drum و مبدل های حرارتی 108-E-106و کوره 103-H-101 Reaction furnace و با توجه به ورودی بخار Steam از Steam Drum با رسیدن به حالت مایع (سولفور مایع) جهت عملیات treating به همراه Acid Gas هایی که تبدیل به مایع نشده اند هر دو از Reaction Furnace Boiler (108-B-101) وارد مرحله دوم SRP  می شوند که در اینجا Acid Gas وارد راکتورهای 108-R-101/102/103 شده و در هر راکتور بصورت جداگانه پس از خروج از راکتور وارد First Condenser 108-E-101 شده و بصورت Liquid sulphur به واحد Solidification جهت جامد سازی ارسال می گردد و همچنین آخرین پس مانده آنها به Incinerator یا کوره پس مانه جهت سوزاندن و از بین بردن انتقال داده می شود.لازم به ذکر است که Steam تولید شده از این واحد به خط LP Steam پالایشگاه منتقل می شود.

    لازم به ذکر است این Liquid sulphur قبل از واحد Solidification بهLiquid sulphur storage واحد 144 منتقل می شود.هم چنین خروجی Incinerator جهت جداسازی بیشتر به واحد TGTU منتقل می شود که با استفاده از دو مرحله راکتورهای  کاتالیتی مجددا” مقدار بیشتری از گوگرد استحصال می گردد تا با استانداردهای محیط زیست انطباق بیشتری داشته باشد.

    Unit 109: Sour Water Stripper

    تمامی آبهای واحد های Sour water وارد شده از واحدهای 142،104،102،103 بعد از طی مرحله Stripping feed (برهنه کردن) ریزش با جدا سازی مقدار کمی باقیمانده Condensate به Condensate tank یا Burn Pit رفته و  overhead پس از گذشتن از فیلترها 109-F-102/4/B به مرحله Stripping می رسد و پس از آن به واحد 129 Waste effluent disposal رفته تا پس از بازیافت دیگر مواد سمی و زائد به چرخه بازگردد.پس اهم وظیفه این واحد حذف ترکیبات نفتی و هیدرو کربن باقیمانده آب می باشد که آب احیا شده مجددا” به سیستم برگردانده می شود.

    Unit 110: Condensate Basic-up Stabilization

    این واحد در زمان Maintenance بعنوان back up یکی از دو یونیت 103 وارد عمل شده و عملیات Condensate Stabilize را انجام می دهد.عملیات این واحد دقیقا” مطابق با عملیات واحد 103 می باشد.

    Unit 111: Propane Refrigeration Unit

    هدف از این واحد تهیه دو سیال خنک با دو درجه خنکی مختلف جهت استفاده نیازهای کولینگ واحد پالایشگاه به خصوص واحدهای پروسس از قبیل(104) Mercury Guard  و همچنین Ethane Recovery واحد 105 و Dehydration جهت مبدل های حرارتی بوده و این سیستم پروپال سیستم بسته می باشد.یعنی فقط برای گردش در مبدل ها استفاده می شود.

    Unit 113: Custic Regeneration

    هدف از این واحد احباء محلول custic های خروجی از واحدهای 114و115 که در آنجا وظیفه جداسازی sulphur  این واحدها و همچنین ترکیبات مرکاپتان را از C3cut,C4cut را بعهده دارند و این محلول کاستیک بعد از ورود به یونیت 113 با air+catalytic oxidation که C3 Cut , C4 Cut به این وسیله این مرکاپتان ها و سولفورها جدا شده وبا آب و کاستیک احیاء می گردد.

    بدین صورت احیاء میشود:2RSH = ½ O2 → RSSR + H2O

    Olkaline environment

    H25 + 2Naoh →  No25 + 2H2O

    CO2 + 2Naoh → Na2Co3 + H2O

     

    Unit114: Propane Treating and Drying

    در این واحد پروپان خروجی از برج propaniser در واحد 107 (NGL) جهت جداسازی مرکاپتان ها و سولفورها وارد این یونیت شده که با عملیات custic wash احیاء شده و به پروپان شیرین تبدیل می گردد و سپس بوسیله عملیات غربال مولکولی Molecular Sieve خشک شده و همچنین با عبور از  Sand filter جداسازی آخرین ذرات کاستیک صورت می گیرد..ضمنا” لازم به ذکر است عملیات خشک کردن پروپان از آب و ذرات کاستیک در غربال مولکولی بصورت اسموزی بوده و عملیات جذب سطحی adsorption بدین صورت که پروپان به سمت بالا حرکت کرده و ذرات بوسیله مولکولهای غربالی جذب می شوند.پس از انجام عملیات فوق پروپان جهت عملیات مایع شدن و همچنین ذخیره سازی به واحد 147 Propan storage tank منتقل می شود.

    (پروپان فوق شامل مقدار زیادی مرکاپتان ، Methyl Ethyl و کمی H25 است).

    Unit 115: Butane Treatment and Drying

    هدف از این واحد دقیقا” مانند واحد 114 جداسازی ترکیبات مرکاپتان و سولفور از بوتان تولید شده از واحد 107(NGL     Fractionation)  بوده از برج  Debutanizer  خارج می شود که این عملیات هم دقیقا” شامل عملیات  Counter Current

    گاز بوتان بوسیله  custic wash بوده و بدین وسیله گاز بوتان ترش تبدیل به گاز شیرین شده و پس از عملیات خشک کردن

    Drying و غربال مولکولی Molecular Sieve و همچنین گذشتن از فیلترهای شنی بوتان مایع جهت عملیات مایع شدن و ذخیره سازی به واحد 148 منتقل می گردد تا جهت عملیات صادرات آماده شود.

    Unit 116: Ethane Treating and Drying

    Ethane به دست آمده از واحد 105 Ethane Recovery Plant (ERP) جهت مرحله Treatment بعدی به یونیت 116 منتقل می شود و هدف از این عملیات جداسازی Carbon dioxide از اتاق خشک بوسیله محلول آبی (DEA) دی اتانول آمین که licensor  آن Totalfinaelf (TFE) می باشد.که این پروسس به absorption معروف است(جذب) و پس خشک کردن مجدد اتان می باشد.که این drying براساس پروسه غربال مولکولی می باشد.این اتان که از overhead دی اتان ایزر و درام واحد  ERP بدست می آید شامل CO5 ,H25 ,CO2 می باشد.که برای این جداسازی کربن decarbanaton روش DEA TFE استفاده می شود.

    CO2+2R2NH → R2NCAO-

    CO2+H2O → H2 CO3

    CO2+OH- → HCO3-

    (HCO3- , R2NH2+ ) , (CO3- (R2NH2+)2)

    که در دو ترین به ظرفیت هر کدام یک میلیارد فوت مکعب می باشد.

    لازم به ذکر است که در برج 116-C-111 ABSORBER در Top آن (یعنی آب در سینی اول Top وارد سیستم می گردد تا محیط بیشتر مرطوب شود) عملیات water wash در نظر گرفته می شود. که این عملیات باعث کاهش Loss amine می گردد.در این عملیات absorption گاز در تماس با حلال آبی آمین (DEA) صورت می گیرد.

    پس از عملیات absorption counter current CO2 H25 و همچنین آب و آمین در برج Stripping از هم جدا شده که این عملیات را Termal regeneration می نامند که بوسیله گرما این عملیات Stripp صورت میگیرد و سپس آمین به سیستم برگشت داده می شود.زیرا راندمان را بالا برده و شکننده قفل و پیوند بین  CO2و H25 و آمین است.همچنین جهت جلوگیری از تشکیل Foam آمین بصورت خوراک از Tore Absorber 116-T-111  به دلیل حساسیت آمین با اکسیژن برای جلوگیری از تماس تقسیم با هوا این تانک مجهز با گاز نیتروژن Blanket شده است.

    Unit 147: Propane Storage & Export

    پروپان تریت شده از واحد 114 جهت کاهش دما و افزایش فشار جهت تبدیل و نگهداری در شرایط مایع به این واحد منتقل شده تا پس از مرحله فوق ذخیره سازی و آماده export گردد.

    تانک 147 مخزن اصلی نگهداری پروپان دارای ظرفیت 45000m³ و همچنین double wall می باشد و دارای چهار مبدل شل و تیوب می باشد و شش پمپ هر کدام با ظرفیت 1250 ms/hr که دو تا پمپ جهت چرخش Boil of Gas سیستم و LPG Flare می باشد.

    لازم به ذکر است که Boil of Gas گازی است که در تانک بر اثر Vapor Pressure گاز پروپان بوجود آمده و مجددا” باید Recovery گردد که پس از  Recovery مجدد و تبدیل شدن به مایع در K.O Drum مایع به تانک برگشت داده شده و گازهای سبک موجود در مایع که در عملیات های قبلی استحصال نشده اند برای سوختن به LPG Flare می روند.بنابراین هدف از این واحد پروپان  1)storage       2)refrigeration     3)storage loading and export      قابل توجه این که این پروسس عینا” برای واحد 148 تکرار می گردد Butane Storage & Export  .